Creative Blog

Einde van ’t jaar….
Zo aan het einde van het jaar is iedereen toch een beetje bezig met introspectie. En terug aan het kijken op wat er is geweest. Het jaar 2018. Tja, wat voor een jaar was dat…… warm….. vooral erg warm. Een heerlijke lange zomer hebben we gehad en ik heb er volop van genoten. Vooral van het vele buiten zijn.

Voor mij is 2018 ook een heel creatief jaar geweest, maar dan wel creatief totaal buiten mijn comfort zone. Voelde me af en toe net Bob de Bouwer door het vele klussen in huis. Letterlijk van boven naar beneden en van binnen en buiten. Geklust, getimmerd, geschilderd, heel veel opgeruimd en weggebracht naar de kringloopwinkel.

Dezelfde frisse wind ging dit jaar ook door mijn bedrijf. Kilunarei is ook “op de schop gegaan”. Ik heb afscheid genomen van bepaalde onderdelen en lang gekoesterde wensen in vervulling zien gaan. Heb samen met mijn zoon een nieuwe website gebouwd en ben creatief geweest met computer en digitale camera.

Daardoor erg weinig tijd en ruimte gehad om met mijn kleurpotloden aan de slag te gaan. En stiekem mis ik dat toch wel een beetje……. als ik heel eerlijk ben. Het creëren met kleurpotlood op papier geeft me altijd een rustpunt in mezelf. Kan ik nadenken, alles op een rijtje zetten en mijn balans weer herstellen. Voornemens en doelen voor het nieuwe jaar heb ik meestal niet. Maar dit is iets waarvan ik hoop dat daar in 2019 weer wat meer tijd en ruimte voor is.

Mijn creatieve wens voor jullie in 2019 is dan ook;
Creëer, geniet, inspireer, geef en bewonder, dan wordt het jaar 2019 vast heel bijzonder !!
Judith

Kerst….

De donkere dagen voor de kerst noemen ze deze periode van het jaar….. Maar als ik vanmorgen de gordijnen open doe, is de eerste (en waarschijnlijk) de enige sneeuw van dit jaar gevallen……

Het licht, de witte wereld, de rust, de stilte….. alles klinkt anders…. de geluiden worden door de sneeuw gedempt. Het heeft iets magisch! Vroeger riep mijn dochter, toen ze nog heel klein was; “mama kijk, kijk… de engeltjes maken hun bedjes op!” Sprookjesachtig mooi, die witte wereld.

Sneeuw….. het maakt altijd veel los. Het kind in ons steekt de kop op. Je gooit een sneeuwbal of “zeept” iemand in. De meest mooie foto’s worden gemaakt tijdens lange koude wandelingen. En honden worden, zelfs als ze oud zijn, “knettergek” in de eerste sneeuw van het seizoen. Kinderen groot of klein, ze zijn helemaal niet meer te houden….. Iedereen wil naar buiten. Genieten….. van dat korte moment van die magische witte wereld.

Onder al die sneeuw is de natuur in rust…. stilte….. houdt even pas op de plaats. Deze periode is een rustpunt in het jaar. Daar heb ik nu ook behoefte aan voordat straks de hectiek van de kerstdagen echt losbarst. Ik ga de aankomende week een aantal mandala ideeën opzetten, uitwerken en daarna inkleuren. Dat geeft me de rust om stil te staan, het voorbije jaar te overschouwen, te kijken wat er goed is gegaan en wat niet, mijn conclusies te trekken en straks fris het nieuwe jaar te starten.

Maar eerst ga ik zo heerlijk, met mijn hond, genieten van de sneeuw en denk ik stilletjes aan die engeltjes en hun bedjes………

Mijn eerste blog…….

Heb er vaak over gedacht……., steeds weer weggeschoven. Is niks voor mij…… wat heb ik te schrijven….. daar zit toch niemand op te wachten…….  Je kent het wel, van die gedachten. Hersenspinsel, noem ik het. Vaak heb ik die als ik heel vroeg wakker ben….

Zo nu ook….. het is zondagochtend 6.00 uur en ik zit naar mijn Sinterklaas-mandala te kijken. Alles in huis is nog in diepe rust, de regen klettert tegen het raam en Odie, mijn kleine Maltezer ligt als een bootwerker te snurken in zijn mand.

Mijn gedachten gaan terug naar vroeger. Ook toen sloop je zachtjes in het donker naar beneden om te kijken wat er in je schoentje zat……. een kadootje, snoepjes, pepernoten, een chocoladeletter…… Voor mij waren het ook vaak knutsel- en tekenspullen, kleurboeken, stiften ed. Heerlijk vond ik dat. Beginnen in een heel nieuw kleurboek……

Later met mijn eigen kinderen. Weer die spanning. Is Sinterklaas geweest? Zit er iets in de schoen? En voor ons……. heeft Apollo (onze bouvier) niet de pakjes gesloopt en het snoep opgegeten? Mijn kinderen snapte niks van die “rare pieten” die bij ons thuis kwamen. Ze hadden elke ochtend een speurtocht……… Waar had Piet hun schoen verstopt????? Meestal hoog, zodat Apollo er niet bij kon komen, maar wisten zij veel…..

Toen kwam de fase creatieve “stress” Bij mij dan…… het surprise maken met de kinderen. De surprise zelf, dat deel was geen probleem, ideeën genoeg. Met plakkerige nepcake van appelstroop, confetti en wc-rollen maakte ik de meest ranzige, rotzooi makende surprises. Maar gedichten……. Wat een ramp vond ik dat…… Ik kwam niet veel verder dan:

Sinterklaas zat te denken, wat hij….. zou schenken,

Totdat bleek dat mijn zoon de sinterklaasgedichten zo uit zijn mouw schut. Geniaal !

Nu vieren we geen uitgebreid Sinterklaasfeest meer en stilletjes vind ik dat, voor nu, eigenlijk wel goed zo. Nog even rust voordat straks de verdere december hectiek volledig losbarst.

Maar wat is Sinterklaas een leuk feest. De nostalgie, het kinderfeest……. de spanning, de schoen, de zak met kadootjes……. Maar wat belazer je je kinderen eigenlijk. Ik stond op het raam te bonzen en met een roze plumeau te zwaaien….. en daarna dook ik de wc in. Mijn kinderen stormde dan naar buiten….. Piet…. Piet….. Tuurlijk was Piet al lang weg en ik had hem noooooooít gezien. “Stom van jou mama, jij zit altijd op de wc!!!”

Wat ik vooral het allerleukste vind van het Sinterklaasfeest is het creatieve. Creatief in het “belazeren” en pakjes verstoppen, want dat is toch een hele sport voor ouders in die periode. Creatief knutselen met je kinderen aan surprises voor school. Creatief in woorden zoeken voor het maken van gedichten. En vooral in het creatief met elkaar en voor elkaar zijn. Kortom ik vind het een geweldig feest voor jong en oud !

Fijn Sinterklaasfeest